Қўрқмайман

Мен қудратли душманимдан қўрқмайман,
Бир кун чиқар жон танимдан, қўрқмайман,
Ҳаммамизга омонатдир бу дунё,
Жонимга ташна ғанимдан қўрқмайман,
Мен мардликни билмагандан қўрқаман.
Мен Худодан қўрқмагандан, қўрқаман.

Агар бўлмаса бир мезону, қози,
На бандаси бўлар, на Худо рози,
Шунинг учун бу дунёда азалдан,
Ҳар нарсада бордир, тошу – тарози,
Билиб амал қилмагандан қўрқаман.
Мен Худодан қўрқмагандан, қўрқаман.

Пистирмадан яшириниб отар тош,
Кошки, майдонда мард бўлиб, ёрса бош,
Номардлигин ўзи яхши англайди,
Доим қўрқиб яшар бўлишидан фош,
Мен виждони бўлмагандан қўрқаман.
Мен Худодан қўрқмагандан, қўрқаман.

Бундай нокас билан йўқдир эҳтимол,
Бир нарса қилишлик, виждонан ҳалол.
Қалбида мезони бўлмаган нокас,
Туҳмат бўҳтон гаплар қилар бемалол.
Мен инсофи қолмагандан қўрқаман.
Мен Худодан қўрқмагандан, қўрқаман.

Мард одамда ғурур, номус — ор бўлар,
Нокаслар бу сифатларга зор бўлар.
Инсоният тарихида кўп ўтган,
Номард кимса икки дунё хор бўлар.
Мен бир назар солмагандан қўрқаман.
Мен Худодан қўрқмагандан, қўрқаман.

Бу ҳаётку майли, тезда ўтади,
Барча нарса охирига етади.
Лекин, охиратда мангу ҳаёт бор,
Энди инсон мангуликга кетади.
Мен бир ибрат олмагандан қўрқаман.
Мен Худодан қўрқмагандан, қўрқаман.

Мумкин эмас дунё каби кенг бўлмоқ,
Пасткаш, номард, фирибгарга тенг бўлмоқ.
Бунинг мисли гўё, лўли аёлнинг,
Кийган йиртиқ кўйлагига енг бўлмоқ.
Туҳмат қилиб толмагандан қўрқаман.
Мен Худодан қўрқмагандан, қўрқаман.

Саҳвий